De geschiedenis van de picknick is schetsiger dan je zou denken | Innovatie

Claire Turrell

Freelance schrijver

De populairste tafelreservering is nu buiten. Van Instagram-waardige instellingen in de koninklijke parken van Londen tot bumperklevers in de Verenigde Staten die chique tafelkleden, kussens en bestek tevoorschijn halen, picknicks zijn niet langer het domein van gesmeerde sandwiches en lauwe theeflessen. Het zijn verzorgde evenementen.

Picknickbedrijven duiken over de hele wereld op om op voedsel gebaseerde ervaringen voor hun gasten te creëren. Je zult nu Australische bedrijven vinden die mysteriepicknicks aanbieden waarbij de ingrediënten onderweg worden verzameld in gastronomische winkels, terwijl je in het Verenigd Koninkrijk je favoriete liedje kunt laten spelen terwijl je naar een designerpicknickomgeving in Regent’s Park loopt.

Jane Gillespie van de Luxe picknickbedrijf in Londen is zo’n ondernemer die zorgt voor een gepersonaliseerde soundtrack om haar gasten te overtuigen. Met haar mede-oprichter Alicia de Freedericksz, die eerder als privékok voor beroemdheden werkte, organiseert Gillespie luxe picknicks in de koninklijke parken van Londen, met onder meer bloemstukken, gin-stations, Elle Decor-stijl meubels en verfijnd eten.

Gillespie, wiens marketingbedrijf werd gesloten tijdens de Covid-19-pandemie, kwam op het idee van een luxe picknickbedrijf omdat de enige manier om veilig te socializen tijdens de pre-vaccinatiepandemie buiten was. Ze lanceerden in april 2020 een stormloop van bestellingen via sociale media, en het enthousiasme voor de luxe picknick bleef stijgen. In de zomer van 2022 organiseerden ze 216 picknicks met gerechten als kimchi hotdogs en poké bowls met crispy papadum.

Sommige mensen zijn bereid om naar andere landen te vliegen om te picknicken. Gillespie, wiens klanten onder meer royalty’s uit het Midden-Oosten en Britse beroemdheden zijn, werd onlangs gevraagd een picknick te organiseren voor een Franse miljardair en zijn gasten die per privéjet naar Londen vlogen. De picknicker wilde gepersonaliseerde picknickmanden voor elk van zijn genodigden, panamahoeden voor de mannen en fans voor de vrouwen, samen met een zeldzame Dom Pérignon om geserveerd te worden. Het team had drie dagen om het evenement bij elkaar te brengen. „Dit was de duurste picknick die we hebben gedaan“, zegt Gillespie. “De factuur was £ 8.000 [over $10,000] voor 12 personen.”

De pakketten van de Luxury Picnic Company beginnen echter bij een portemonneevriendelijkere £ 35 (ongeveer $ 45) voor twee personen, met lekkernijen zoals focaccia met truffel en rozemarijn en tartelettes met bessen en karamel. „Dat geld zou je in een restaurant uitgeven“, zegt Gillespie. „Dit is gewoon een andere manier om het te doen die een echte herinnering gaat creëren.“

Picknicken spreekt ook tot de verbeelding van Generatie Z, die volgens Pinterest nu vaak picknickdata verkiest boven restaurants en filmavonden. Zoekt naar picknick date ideeën zijn het afgelopen jaar met 385 procent gestegen. Zowel Pinterest als TikTok zwemmen met scènes van vloerkleden versierd met verse bloemen, kandelaars, graasplanken en glaswerk.

Kelly McPhillips, eigenaar van Rhode Island luxe picknicks, zegt dat haar date night-picknick haar bestseller is. „Ik heb gemerkt dat paren moeite hebben om de tijd te vinden om elkaar prioriteit te geven met hun drukke schema’s, en mijn diensten bieden hen de tijd om contact te maken zonder dat ze iets hoeven te plannen“, zegt McPhillips. “Ik laat partners vaak een picknick boeken voor hun wederhelft als verrassing. Het is een kans voor koppels om van elkaars gezelschap te genieten en hen de kans te geven de dagelijkse chaos te onderbreken, al is het maar voor een paar uur.”

Voedselpsycholoog Jess Kovler zegt dat het geen verrassing is dat Gen Z-singles picknicks kiezen om indruk te maken op een date. „Je kunt je stijl en originaliteit laten zien aan je partner“, zegt Kovler, die gespecialiseerd is in de complexe menselijke relatie met eten en hoofdpsycholoog is bij Wel door Messer, een metabolisch gezondheids- en wellnesscentrum in New York City. “Het is ook een manier om een ​​unieke gedeelde ervaring samen te stellen en te creëren. Elke persoon brengt een item mee naar de date om met de ander te delen.

De picknicks van vandaag kunnen gericht zijn op schoon leven en frisse lucht, maar het woord ‚picknick‘ heeft een veel rauwer begin. Het woord piqué-nique verscheen voor het eerst in een schunnige Frans gedicht uit de 17e eeuw met een vraatzuchtig personage genaamd Pique-Nique. Onder de Franse aristocratie betekende de term een ​​diner waarbij iedereen eten en drinken meebracht om te delen. In 1801 richtte een groep francofielen in Londen de Pic-Nic Society op. Om toegang te krijgen tot het overdekte feest in kamers in Marylebone, Londen, moest je een gerecht meenemen om toe te voegen aan het feestmaal en zes flessen wijn. De avond bevatte amateurtoneel, gokken en eten. Hoewel de Prins van Wales naar verluidt een van de 200 Pic-Nic Society-leden was, noemde Richard Brinsley Sheridan, een in Ierland geboren politicus en eigenaar van het Londense Drury Lane-theater, het een bedreiging voor de moraal. Het rumoer trok de aandacht van de satiricus James Gillraydie een tekenfilm met een deftig ogende Sheridan die op het podium een ​​confrontatie aangaat met Lady Buckinghamshire met blote borsten, kolonel Greville verkleed als een eenvoudige hoveling en Lord Mount Edgecumbe die probeert een aantal van de picknickgerechten op te eten die van een tafel vallen.

De brutale soirees inspireerden ook Heer Byron. In zijn satirische gedicht uit 1809 „Engelse Bards en Scotch-recensenten”, schreef de Britse romanticus: “De middernachtelijke orgie en de gekke dans, / De glimlach van schoonheid en de vloed van wijn, / Voor idioten, dwazen, gamesters, schurken en heren combineren.”

Volgens Polly Russell, een voedselhistoricus en curator bij de British Library, eindigde de vereniging in 1850. Terwijl de club van feestvierders ontbond, leefde het woord ‚picknick‘ voort.

Met de industrialisatie en de groei van steden in de late 18e en vroege 19e eeuw, een ontsnapping naar het platteland werd in de mode en de picknick verplaatste zich naar buiten. Picknicken ging niet meer om losbandige feestjes, maar om gezond leven. In de jaren 1830 begonnen Amerikanen die in de stad woonden Europeanen te kopiëren door hun picknickkleedjes in parken neer te gooien om de sfeer van het platteland te omarmen.

In de negentiende-eeuwse literatuur werd vaak gepicknickt met tapijten en rieten manden aan de rivier of, zoals in het geval van Jane Austen, Emma, op de top van Box Hill in Surrey. Het doel was om zorgeloos te zijn, maar de menu’s waren allesbehalve. Een voorbeeld is te vinden in Mevr. Beeton’s Book of Household Management, gepubliceerd in Londen rond 1880; haar picknicklunch voor 20 personen bestond uit kreeft, gebraden gevogelte, kalfsvleestaarten, champagne en een liter aardbeien.

„Het is allemaal heel landelijk en er waren nooit wespen“, zegt voedselhistoricus Annie Gray, die gespecialiseerd is in Brits eten en dineren van 1600 tot heden en schreef Het officiële kookboek van Downton Abbey. „Maar wat hierachter zit, is natuurlijk dat al deze mensen bedienden hebben.“

De moderne picknick, een deken op de grond leggen en je eten in een koelbox sjouwen, kwam eind jaren vijftig en zestig op met het autotoerisme. Maar het was in de jaren zeventig en tachtig in het VK en de VS dat de marketeers het heft in handen kregen. „Je krijgt in de jaren zeventig een explosie van kits met bestek dat in elkaar nestelt met plastic borden die je in de picknickmand kunt binden“, zegt Gray. “Zij waren de directe erfgenaam van die rieten picknickmanden uit de jaren twintig, maar dan de plastic Tupperware-versie.”

De jaren zeventig markeerden ook het moment waarop zelfgemaakt eten op de achtergrond kwam te staan, zegt Gray. Werkende moeders die krap op tijd waren en geen partners hadden die de speling oppikten, vulden diepvrieszakken met voorverpakte supermarktsandwiches. In 1977 ging Kentucky Fried Chicken zelfs zo ver om te creëren een picknickpakket dat kwam met gebakken kip voor maximaal zes personen, salade, broodjes, borden, vorken, servetten en een tafelkleed voor $ 7,50.

„Er is een beweging in de richting van kant-en-klaarmaaltijden“, zegt Gray. „De nadruk ligt uiteindelijk op de gelegenheid: we zijn buiten aan het eten, laten we genieten van die nieuwigheid, in plaats van dat het eten iets speciaals is.“

Veel landen gebruiken een picknick al lang om een ​​gelegenheid te markeren, zoals de Japanse traditie van picknicken onder bloeiende bomen tijdens de eeuwenoude kersenbloesem festivalsof de Finse haringpicknick op 1 mei. Nu willen deze nieuwe bedrijven het idee van een picknick als een speciaal evenement verspreiden.

Een smaakmaker in Londen die de picknick wil opschudden, is dat wel Max Halley. Een chef-kok die bekend staat om het naar een hoger niveau tillen van eenvoudige lunchklassiekers in zijn cult-favoriete broodjeszaak, hij heeft zich aangesloten bij de golf van fijnproevers die mensen hun picknick laten heroverwegen met Max’s picknickboek: een ode aan de kunst van het picknicken. „Ik merkte dat we misschien niet zoveel aan picknicks dachten als we zouden kunnen“, zegt Halley. „Het lijkt nog steeds te draaien om eten en drinken op kamertemperatuur.“

Halley heeft laten zien dat er maar een beetje creativiteit nodig is om een ​​gourmetpicknick te maken. Nou ja, creativiteit en een thermosfles. „Met behulp van mijn trouwe vriend heb ik tortellini in brodo, gloeiend hete noedels, allerlei soorten gestoofd vlees, curry, bolletjes ijs en ijskoude gin-martini’s gehad op de top van een heuvel tijdens een mooie lange wandeling,“ zegt Halley.

De hernieuwde belangstelling voor de picknick en de opkomst van luxe picknicks hebben kleinere bedrijven een boost gegeven tijdens de Covid-19-pandemie. Sam Ancona, oprichter van Santa Monica Picknick Codie picknicks verzorgt voor de gasten van het luxe hotel Luiken op het strand, werkt samen met andere lokale ondernemers om zijn aanbod te vergroten en andere bedrijven te ondersteunen. Ancona werkt samen met lokale fotografen, bloemisten, chocolatiers, kaasmakers en bakkers om die perfecte picknick bij zonsondergang te creëren. „Het ondersteunen van lokale bedrijven is cruciaal geweest voor onze groei in de afgelopen drie jaar“, zegt Ancona. „We gaan aan de slag met hardwerkende eigenaren van kleine bedrijven die dezelfde waarden en toewijding aan uitstekende service delen.“

Sinds het begin van de pandemie hebben picknickers waarschijnlijk troost gezocht in wat zij zien als rustigere tijden, legt Gray uit. „Ik denk dat er een enorm niveau van nostalgie is, vooral op dit moment“, zegt ze. “Je ziet het telkens wanneer de samenleving een beetje rotsachtig wordt. Mensen beginnen terug te kijken naar hun jeugd en zeggen: ‚Goh, was het niet mooi?‘ ongeacht of het was of niet.”

Wat alle picknicks door de jaren heen verenigt, is het element van verrukking – en het gevoel dat wat je ook eet, serveert of doet, je nooit fout kunt gaan. Zelfs als je de kurkentrekker of de saladedressing bent vergeten, of het begint te regenen, zoals mevrouw Beeton in de jaren 1880 zei, dient dit alleen maar „eerder om het plezier te vergroten dan te verminderen.“